4 Μαΐου 2009

Πρωτομαγιά 2009

Η φετινή Πρωτομαγιά είναι η πρώτη μετά το ξέσπασμα της μεγάλης κρίσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος που συνεχίζεται εδώ και αρκετούς μήνες χωρίς ορατό τέλος. Τα χρυσά παιδιά του νεοφιλελεύθερου κλεπτοκρατικού μάνατζμεντ και οι επιχρυσωμένοι πολιτικοί και ιδεολογικοί του εκπρόσωποι εξακολουθούν αμετανόητοι να καταφέρονται κατά του «κρατισμού». Όμως η απόλυτη κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού έχει τελειώσει. Το δόγμα της αντεργατικής απορρύθμισης και της επίθεσης στα έθνη και τους λαούς, έχει χρεοκοπήσει σ’ εκείνο ακριβώς το πεδίο που θεωρούσε προνομιακό και τοποθετούσε την επιβεβαίωσή του: στην οικονομία.
Το «αόρατο χέρι» της αγοράς αποκαλύφθηκε ως το μακρύτερο χέρι της διαφθοράς. Αυτό δεν αφορά μόνο ολόκληρους οικονομικούς κολοσσούς που καταρρέουν ενώ οι διοικητές τους αποσπούν προκλητικά μπόνους και αμοιβές. Αφορά και ένα τμήμα της πολιτικής ελίτ που στήριξε αυτήν την πορεία, όποιο πρόσχημα κι αν επικαλέστηκε, όποια ταμπέλα κι αν έφερε, όποια κληρονομιά κι αν οικειοποιήθηκε. Εκείνο που δεν πρέπει να ξεχνούμε, μιλώντας για την διαφθορά, είναι ότι πηγή της είναι ένα σύστημα που αναζητεί το κέρδος χωρίς ηθικούς φραγμούς και νομικές δεσμεύσεις. Εκτός από τους άθλιους που εξαγοράζονται, κι όταν αποκαλυφθούν εγκαταλείπουν συνήθως άδοξα την πολιτική σκηνή, υπάρχουν και αυτοί που τους εξαγοράζουν αλλά παραμένουν ακλόνητοι στην επιχειρηματική ελίτ.
Η νεοφιλελεύθερη πολιτική σήμερα στην χώρα μας υπηρετείται από την κυβέρνηση της Ν.Δ. Τα αποτελέσματα είναι απτά. Το Επικουρικό Ταμείο των Δημοσίων Υπαλλήλων, για παράδειγμα, θύμα της γαλάζιας παρέας του Λονδίνου που αποκάλυψε ο τύπος, χρωστάει τα εφάπαξ σε εκατοντάδες δικαιούχους. Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα γίνονται έρμαιο της αυθαιρεσίας των εργοδοτών που τρομοκρατούν αξιοποιώντας την οικονομική κρίση. Η «σεμνή και ταπεινή» διακυβέρνηση οδηγεί την χώρα, που υποτίθεται ότι θα νοικοκύρευε, όλο και πιο κοντά στην χρεοκοπία. Η εκτέλεση του προϋπολογισμού, για την οποία ο «καταλληλότερος» κ. Καραμανλής και η παρέα του ζήτησαν και πήραν λαϊκή εντολή το 2007, ναυάγησε στο πέλαγος της κακοδιαχείρισης, των σκανδάλων και της ασυδοσίας των ισχυρών, δίνοντας και την χαριστική βολή στα οικονομικά του Δημοσίου με έλλειμμα σχεδόν τριπλάσιο από αυτό που προέβλεπε.
Παρ’ όλα αυτά, το κράτος της Ν.Δ. βρίσκει χρήματα για να ευνοήσει σκανδαλωδώς το μεγάλο κεφάλαιο και τα πελατειακά δίκτυα της Δεξιάς, την ίδια στιγμή που συνεχίζει την επιδρομή στο λαϊκό εισόδημα. Το τελευταίο, ιδιαίτερα, διάστημα, μοναδική μέριμνα της κυβέρνησης μοιάζει να είναι το κουκούλωμα των σκανδάλων, ο μιθριδατισμός των πολιτών έναντι της διαφθοράς και η χειραγώγηση της Δικαιοσύνης, προκειμένου να δοθεί χρόνος στα γαλάζια παιδιά να ολοκληρώσουν τη λαφυραγώγηση του δημόσιου πλούτου.
Αποτελεί ευθύνη της αντιπολίτευσης η άμεση εκπόνηση ενός προγράμματος ανακούφισης και στήριξης των λαϊκών τάξεων, προοδευτικής διεξόδου από την κρίση και αναστροφής της παρακμιακής πορείας της χώρας. Ένα σχέδιο εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης στον αντίποδα του νεοφιλελευθερισμού και των σοσιαλφιλελεύθερων κακεκτύπων του. Αυτήν την ευθύνη άλλοι την αρνούνται και άλλοι καθυστερούν να την αναλάβουν, αναμένοντας την κυβερνητική εναλλαγή ως σάπιο φρούτο. Όμως η ζημιά για το λαό και τη χώρα μεγαλώνει επικίνδυνα.
Η πέραν του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Αριστερά αποτάσσεται την προοπτική μιας προοδευτικής κυβερνητικής συνεργασίας, αποφεύγοντας ακόμα και να θέσει εύλογους προγραμματικούς όρους, ενώ το ΠΑΣΟΚ διστάζει να προχωρήσει σε μια θαρραλέα προγραμματική μετακίνηση προς τ’ αριστερά και να εκφράσει τις λαϊκές τάξεις και τους εργαζόμενους, τόσο ως προς τις άμεσες ανάγκες όσο και ως προς ένα ελπιδοφόρο μέλλον για το λαό και τον τόπο. Είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρξει έμπρακτη αποδοκιμασία των πολιτικών επιλογών και πρακτικών που έπληξαν τον λαό και τους εργαζόμενους κατά την τελευταία κυβερνητική περίοδό του.
Καθήκον κάθε δημοκράτη και σοσιαλιστή είναι να ενταχθεί ενεργά στους λαϊκούς θεσμούς και πριν απ’ όλα στα συνδικάτα. Να αξιώσει την κατάργηση του ασφαλιστικού απαρτχάιντ ενάντια στους νέους (νόμοι 2084/92, 3655/08) και όλων των ρυθμίσεων που κατακερματίζουν και ελαστικοποιούν την εργασία (stage, ενοικιαζόμενη - εκ περιτροπής εργασία, διαθεσιμότητες, συμβάσεις έργου κτλ. – νόμοι 2639/98, 2956/01, 3385/05). Να διεκδικήσει αυξήσεις στους μισθούς, μέτρα υπέρ της δημόσιας υγείας, παιδείας και ασφάλισης, μείωση της εργάσιμης εβδομάδας στις 32 ώρες χωρίς μείωση των αποδοχών για να περιοριστεί η ανεργία. Σ’ αυτή την κατεύθυνση πρέπει να συγκροτηθεί μια πολιτική λαϊκής ενότητας, που θα υποστηριχθεί από την προετοιμασία και εξαπόλυση ενός σκληρού μαζικού αγώνα με αποκορύφωμα γενική πολιτική απεργία για την ανατροπή της κυβέρνησης της Δεξιάς και το άνοιγμα του δρόμου σε δημοκρατικές προοδευτικές εξελίξεις.
Μια ριζικά νέα πορεία της κοινωνίας και της χώρας θα είναι η εθνική μας συνεισφορά σε μια νέα ελπίδα που πρέπει να αναδείξουν οι λαοί της Ευρώπης απέναντι στην καμαρίλα των γραφειοκρατών και των εκπροσώπων συμφερόντων που κυριαρχούν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Ευρωδικαστήριο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η de facto πολιτική συνδιαχείριση μεταξύ σοσιαλδημοκρατών και δεξιών στους ευρωπαϊκούς θεσμούς έχει φέρει τους λαούς και το ίδιο το εγχείρημα της Ε.Ε. σε αδιέξοδο. Αυτό πρέπει να τελειώσει. Οι σοσιαλιστές ή θα κυβερνούν στην Ευρώπη ή πρέπει να είναι στην αντιπολίτευση. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση μπορεί να προχωρήσει μόνο υποτάσσοντας τις αγοραίες δυνάμεις στην δημοκρατική βούληση των εργαζομένων και των λαών. Η σημερινή ηγεσία της Ε.Ε. υπό τον ανεκδιήγητο κ. Μπαρόζο πρέπει να αποδοκιμαστεί, εκτός των άλλων και διότι εμμένει στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, ακόμη και τώρα που οι πραγματιστές Αμερικανοί διαφοροποιούνται. Η ανατροπή των μονόπλευρων ρυθμίσεων του Συμφώνου Σταθερότητας των κερδών και αποσταθεροποίησης των μισθών, της εργασίας, των δικαιωμάτων και του κοινωνικού κράτους είναι άμεσο καθήκον. Στις ευρωεκλογές να τεθεί ως ελάχιστο πλαίσιο αγωνιστικής συνεργασίας από τις δημοκρατικές, σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές δυνάμεις, από τις πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούν την εργατική τάξη, η από κοινού πάλη για κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας και δημοκρατικό και κοινωνικό έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η πάλη για την οικοδόμηση μιας άλλης δημοκρατικής και κοινωνικής Ευρώπης, στηριγμένη στον πολιτισμό της. Μιας Ευρώπης με κατοχυρωμένα κριτήρια σύγκλισης το 3% ανεργίας, την ενεργό προστασία του περιβάλλοντος, το σεβασμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και τη μείωση των ανισοτήτων. Επιτέλους, την οικονομική κρίση να πληρώσει η κεφαλαιοκρατία!
Η εργατική Πρωτομαγιά του 2009, εκατόν είκοσι τρία χρόνια μετά τη θυσία του Σικάγου, μπορεί να γίνει μια νέα αφετηρία για να αναβιώσει το όραμα των εργαζόμενων όλου του κόσμου για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση. Το όραμα ενός νέου κοινωνικού συστήματος όπου το δίκιο του εργάτη θα είναι νόμος της δημοκρατίας. Ενός σοσιαλισμού με αυτοδιαχείριση και άνθιση των εθνικών πολιτισμών και της παγκόσμιας αλληλοκατανόησης και συναδέλφωσης των λαών.
Κάτω η κυβέρνηση των σκανδάλων, της διαφθοράς και της εύνοιας στο μεγάλο κεφάλαιο!
Κοινωνική κινητοποίηση για την ανατροπή της! Μια άλλη κυβέρνηση στην Ελλάδα είναι αναγκαία!
Μια άλλη Ευρώπη, δημοκρατική και σοσιαλιστική, είναι εφικτή!

4 Απριλίου 2009

Παρέμβαση του Νέου Αγωνιστή για την Απεργία 2-4-2009

ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ
Περιοδική έκδοση μελών ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ανένταχτων σοσιαλιστών για την Κοινωνική Δημοκρατία
http://neos-agonistis.blogspot.com
Αθήνα, 2.4.2009
Όλοι στη γενική απεργία των εργαζόμενων του Δημόσιου και του Ιδιωτικού Τομέα


Με την επίκληση της διεθνούς οικονομικής κρίσης, οι δυνάμεις του κεφαλαίου και ο πολιτικός τους εκφραστής στη χώρα μας, εντείνουν την επίθεση στο λαϊκό εισόδημα (μειώσεις μισθών και συντάξων), στα εργασιακά και κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων (αύξηση ορίων ηλικίας, δέσμευση αποθεματικών ασφαλιστικών ταμείων, ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων) και στις δημοκρατικές ελευθερίες (ενίσχυση κατασταλτικών μηχανισμών και περαιτέρω αυταρχικοποίηση της νομοθεσίας λόγω της προβλεπόμενης έντασης των κοινωνικών αγώνων), ενώ την ίδια στιγμή ιδιωτικοποιούν το δημόσιο πλούτο της χώρας και το σύνολο των υποδομών (ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, αερομεταφορές). Οι πολιτικές αυτές υπηρετούν πλήρως τα συμφέροντα της κεφαλαιοκρατίας, που στόχο έχει να μετακυλίσει το κόστος της οικονομικής κρίσης που η ίδια δημιούργησε, στις πλάτες των εργαζόμενων. Διακηρυγμένη και εφαρμοσμένη πολιτική, σε εθνικό επίπεδο αλλά και στο πλαίσιο της Ε.Ε., είναι η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και η διαρκής απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, δήθεν ως «απαραίτητη θυσία για την άνοδο της ανταγωνιστικότητας». Πραγματικός στόχος η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργασίας, κατ’ επέκταση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και της συσσώρευσης πλούτου, όπως εκδηλώνεται είτε άμεσα με την καθημερινή εργοδοτική τρομοκρατία της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων (διαθεσιμότητες, εκ περιτροπής εργασία, απολύσεις) και της μείωσης του εργατικού κόστους (μείωση μισθολογικών αποδοχών, κατάργηση στην πράξη των συλλογικών συμβάσεων), είτε έμμεσα δια των ρυθμίσεων φοροαπαλλαγής του κεφαλαίου (τα λεγόμενα «κίνητρα για την επιχειρηματικότητα») ή επέκτασης της ανασφάλιστης εργασίας (stage, απαλλαγή από την υποχρέωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών).
Η επιχείρηση αποδόμησης σε ευρωπαϊκό επίπεδο του κοινωνικού κράτους, η επιβολή της δικτατορίας του κεφαλαίου κωδικοποιήθηκε τη δεκαετία του ’90 με το Σύμφωνο Σταθερότητας. Η συνταγματοποίηση της νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης της Ε.Ε. επιδιώχθηκε με επιμονή από την ολιγαρχία, με την απόπειρα θέσπισης αρχικά του ευρωσυντάγματος και στη συνέχεια της ευρωσυνθήκης, αλλά προσέκρουσε στις ισχυρές λαϊκές και δημοκρατικές αντιστάσεις. Παρ’ όλα αυτά, η νεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή τεχνοδομή επιχειρεί συστηματικά, μέσω του Δικαστηρίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (Δ.Ε.Κ.), την φαλκίδευση των κοινωνικών δικαιωμάτων. Πλέον πρόσφατα παραδείγματα: η εφαρμογή της Οδηγίας Μπολκεστάιν στην πλέον ακραία μορφή της (άρνηση του δικαιώματος της απεργίας όταν αυτό συγκρούεται με την ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου - υποθέσεις Viking και Laval), η αναγνώριση των κολλεγίων (με στόχο την ιδιωτικοποίηση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, μετά το βατερλό του φιλελευθερισμού στο άρθρο 16), και η απόφαση περί ακύρωσης στην πράξη των θεμελιωμένων ασφαλιστικών δικαιωμάτων των γυναικών.
Στους Καιρούς της καπιταλιστικής κρίσης είναι περισσότερο από ποτέ απαραίτητη η μαζική συμμετοχή στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, η συγκρότηση και ένταξη στα σωματεία, η ενδυνάμωση του συνδικαλιστικού κινήματος σε ταξική και όχι διαχειριστική κατεύθυνση. Στόχος του ευρύτερου δημοκρατικού – λαϊκού - προοδευτικού κινήματος πρέπει να είναι η επαναπολιτικοποίηση της οικονομίας, η επιστροφή της κοινωνίας στο προσκήνιο. Στις ευρωεκλογές να τεθεί ως ελάχιστο πλαίσιο αγωνιστικής συνεργασίας από τις δημοκρατικές, σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές δυνάμεις, από τις πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούν την εργατική τάξη, η από κοινού πάλη για κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας και πολιτικό έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η πάλη για την οικοδόμηση μιας άλλης δημοκρατικής και κοινωνικής Ευρώπης, στηριγμένη στον πολιτισμό της. Μιας Ευρώπης με κατοχυρωμένα κριτήρια σύγκλισης το 3% ανεργίας, την ενεργό προστασία του περιβάλλοντος, το σεβασμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και τη μείωση των ανισοτήτων. Επιτέλους, την οικονομική κρίση να πληρώσει η κεφαλαιοκρατία!
Γι’ αυτό ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:


  • Ελάχιστος μισθός 1.200 ευρώ και Α.Τ.Α. Εβδομαδιαία εργασία 32 ωρών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο χωρίς μείωση αποδοχών. Φόροι και δασμοί σε προϊόντα από εργασιακά και περιβαλλοντικά ελντοράντο.

  • Κατάργηση των ελαστικών μορφών εργασίας (stage, ενοικιαζόμενη εργασία, μερική απασχόληση, συμβάσεις έργου & ορισμένου χρόνου, διαθεσιμότητες, εκ περιτροπής εργασία -ν. 2639/98, ν. 2956/01, ν.3385/05).

  • Άμεσος ευρωπαϊκός συντονισμός ομοειδών επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας με προοπτική ενιαίες πανευρωπαϊκές ΔΕΚΟ υπό κοινωνικό έλεγχο & δημόσιο management.

  • Το αναφαίρετο δικαίωμα όλων στο δημόσιο, εγγυημένο, καθολικό, αναδιανεμητικό κοινωνικό κράτος. Υγεία, Παιδεία, Κοινωνική Ασφάλιση για όλους τους πολίτες.Κύρια σύνταξη στο 80% του καταληκτικού μισθού (στο 100% με τη προσθήκη του επικουρικού). Αυτοδιαχειριζόμενα επικουρικά ταμεία. Κατάργηση του ασφαλιστικού απαρντχάιντ μεταξύ των γενεών (ν. 2084/92, 3855/08) και εξίσωση επί τα βελτίω.

  • Όχι στην ποινικοποίηση της «κουκούλας» – κατάργηση του τρομονόμου (ν. 2928/01).

  • Κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας. ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΥΡΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΗ, με θεμέλιο το δημοκρατικό και κοινωνικό κράτος, όπου το δίκιο του εργαζόμενου θα είναι νόμος της δημοκρατίας.


ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ (http://neos-agonistis.blogspot.com)

17 Μαρτίου 2009

Τι είναι και τι θέλει ο ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ

Τι είναι και τι θέλει ο ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ - Μια αυτοπαρουσίαση.

Ο ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ αποτελεί μια αυτόνομη (χωρίς προστάτες, πάτρωνες και αρχηγούς), πολιτική, αυτοοργανούμενη, κινηματική, «από τα κάτω», ανοικτή συλλογικότητα βάσης, κινούμενη στον κοινωνικό και πολιτικό χώρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Προέκυψε μέσα από τη συμμετοχή και συνάντηση συντρόφων στην πάλη κατά του νεοφιλελευθερισμού, ιδιαίτερα όπως εκδηλώθηκε στα ζητήματα της παιδείας, της εργασίας και της κοινωνικής ασφάλισης. Μια πρώτη συσπείρωση αποτέλεσε η παρέμβαση της κίνησης των πρώην και νυν μελών της Π.Α.Σ.Π., την περίοδο των φοιτητικών κινητοποιήσεων και καταλήψεων (Μάιος – Ιούνιος 2006) κατά του ν/σ για την Ανώτατη Εκπαίδευση.
Στη συνέχεια και με περισσότερη ένταση και μαζικότητα, ακολούθησε η συγκρότηση της μετωπικής Πρωτοβουλίας μελών ΠΑ.ΣΟ.Κ. ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος - Π 16 (Νοέμβριος 2006 – Μάρτιος 2007), που αποτέλεσε έκφραση εντός του κομματικού χώρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ., του παλλαϊκού δημοκρατικού Κινήματος ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16. Κομβικές στιγμές στον αγώνα αυτόν, υπήρξαν η Διακήρυξη και η συλλογή υπογραφών μελών και φίλων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. με στόχο να καταψηφίσουν οι βουλευτές του Κινήματος την πρόταση αναθεώρησης του άρθρου 16 και τη διενέργεια κομματικού δημοψηφίσματος, οι μαζικές συγκεντρώσεις - εκδηλώσεις (Νομική, Περιστέρι, Βύρωνας, Ρέθυμνο, Ελευσίνα κ.α.), η συμμετοχή στις διαδηλώσεις και στις καταλήψεις, η αποχώρηση της Κ.Ο. του Κινήματος από την αναθεωρητική διαδικασία, το ψήφισμα κατά της αναθεώρησης του άρθρου 16 και υπέρ της δημόσιας δωρεάν παιδείας στο Συνέδριο επανίδρυσης της Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ. (Μάρτιος 2007).
Από τις πολιτικές μάχες και συγκρούσεις, συγκροτήθηκε η συλλογικότητα του ΝΕΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ, με πρώτη εμφάνιση στο συνέδριο επανίδρυσης της Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ. Το όνομα είναι σαφώς εμπνευσμένο από τον αντιδικτατορικό και μεταπολιτευτικό Αγωνιστή (ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ, τεύχος 1ο), ενώ έντυπο με τον τίτλο «Ο Νέος Αγωνιστής» εκδιδόταν από την Ε.Π.Ο.Ν. στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής (ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ, τεύχος 4ο).
Βασική έκφρασή του είναι η έκδοση του ομώνυμου εντύπου σε περιοδική βάση, επικεντρωμένο σε ζητήματα θεωρίας, πολιτικής συγκυρίας και ιστορίας, αλλά και μέσω πλήθους ανακοινώσεων σε θέματα συγκυρίας (ελεύθεροι χώροι, πυρκαγιές, ασφαλιστικό, απεργιακές κινητοποιήσεις, βιβλίο Ιστορίας Στ΄ Δημοτικού κ.α.). Συμμετέχει σε μαζικούς κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, αλλά και σε ευρύτερες πρωτοβουλίες (λ.χ. με τη συγκρότηση της πρωτοβουλίας Σοσιαλιστές ενάντια στην Ευρωσυνθήκη όπου τάχθηκε υπέρ του δημοψηφίσματος και της απόρριψης της νεοφιλελεύθερης Ευρωσυνθήκης, από την οπτική όμως της οικοδόμησης μιας άλλης δημοκρατικής και κοινωνικής Ευρώπης που είναι εφικτή), σε διοργάνωση συζητήσεων, αλλά και δραστήρια συμμετοχή στην εσωκομματική ζωή. Πραγματοποιεί συχνές «εσωτερικές» ανοιχτές όμως συζητήσεις για τη διαμόρφωση και εμπλουτισμό των θέσεων, των πρωτοβουλιών και της δράσης του. Επίσης λειτουργεί την ιστοσελίδα www.neosagonistis.gr
Η πολιτική συλλογικότητα του ΝΕΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ εμπνέεται από τις αρχές και τις αξίες του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και αγωνίζεται ν’ αντιπαλέψει από τις θέσεις αυτές τη φιλελεύθερη ηγεμονία εντός και εκτός κόμματος. Στα πλαίσια αυτά προχώρησε στη διακήρυξη για μια σύγχρονη σοσιαλιστική νεολαία (ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ, τεύχος 1ο) στο Συνέδριο επανίδρυσης της Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ενάντια στην κυρίαρχη και «επικοινωνιακή» θέση που θέλει να εμφανίζει τις αποφάσεις των συνεδρίων ως ομόφωνες, η πολιτική συλλογικότητα του Νέου Αγωνιστή προχώρησε στην διατύπωση συνολικής κριτικής των θέσεων για το πρόγραμμα στο Προγραμματικό Συνέδριο (Μάιος 2007), αλλά και στην κατάθεση συγκεκριμένων προτάσεων (ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ, τεύχος 2ο), στην κριτική και καταψήφιση των «70 + 1 θέσεων» στο 8ο Συνέδριο (Μάρτιος 2008) και την κατάθεση θέσεων για το 8ο Συνέδριο (ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ, τεύχος 4ο). Παράλληλα υπέβαλε στο Προεδρείο του 8ου Συνεδρίου τρία (3) ψηφίσματα προς έγκριση από το σώμα του Συνεδρίου για θέματα παιδείας, εργασιακά/ασφαλιστικά, καταστατικά/ οργανωτικά, τα οποία ουδέποτε τέθηκαν προς ψηφοφορία, ούτε συζητήθηκαν με ευθύνη του Προεδρείου. Η κατάθεση συγκεκριμένων διαφορετικών θέσεων και προτάσεων, αποτελεί κατά τη γνώμη μας συμβολή αφενός στον δημοκρατικό διάλογο, στον πλούτο και την πάλη των ιδεών του Κινήματος, τη χαρά δηλαδή της πολιτικής, αφετέρου στην πολιτική πάλη κατά της ηγεμονίας της σοσιαλφιλελεύθερης γραμμής στο κόμμα, που για μας αποτελεί γραμμή ήττας και συρρίκνωσης του Κινήματος. Ταυτόχρονα ο ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ συμμετείχε με πάθος, ενθουσιασμό και μαχητικότητα στον προεκλογικό αγώνα για νίκη του Κινήματος στις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου 2007 εκδίδοντας και διανέμοντας έκτακτο εκλογικό τεύχος (ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ, τεύχος 3ο).
Ο ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ δίνει τη μάχη έτσι ώστε η ήττα της Δεξιάς και η νίκη του Κινήματος να προέλθει από θέσεις Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, ως ηγεμονική έκφραση των κυριαρχούμενων λαϊκών στρωμάτων και όχι απλής αστικής διαχειριστικής επάρκειας και σοσιαλφιλελεύθερων θέσεων που εκφράζουν την επικράτηση των κυρίαρχων στρωμάτων στο κόμμα. Στα πλαίσια αυτά η πολιτική συλλογικότητα του ΝΕΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ, θα προσπαθήσει να συμβάλει στη συνάντηση νέων και παλαιών δημοκρατών και σοσιαλιστών αγωνιστών του Κινήματος, για τη συγκρότηση ενός ρεύματος ιδεών, αρχών, αξιών και στόχων, πάντα από θέσεις δημοκρατικού σοσιαλισμού, στην κατεύθυνση συγκρότησης μιας αριστερής πτέρυγας στο κόμμα, γειωμένης στην καθημερινή πολιτική και κοινωνική πάλη, στον αγώνα για την κοινωνική αλλαγή.
Καλούμε όσους και όσες συντρόφους και συντρόφισσες είναι και αισθάνονται νέοι αγωνιστές (άλλωστε σύμφωνα με τον Νίκο Καζαντζάκη «νέος θα πει ν’ αλλάξεις τον κόσμο»), να πλαισιώσουν, να συνδιαμορφώσουν και να δυναμώσουν τη συλλογικότητα του ΝΕΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ, στον αγώνα και την ελπίδα για μια κοινωνική δημοκρατία ή όπως αναγραφόταν χαρακτηριστικά σε μια παλιά αφίσα του Κινήματος το 1981, για ένα «ειρηνικό δημοκρατικό αύριο, ένα ελεύθερο σοσιαλιστικό μέλλον».
ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ
Περιοδική έκδοση μελών ΠΑ.ΣΟ.Κ.
www.neosagonistis.gr