Η φετινή Πρωτομαγιά είναι η πρώτη μετά το ξέσπασμα της μεγάλης κρίσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος που συνεχίζεται εδώ και αρκετούς μήνες χωρίς ορατό τέλος. Τα χρυσά παιδιά του νεοφιλελεύθερου κλεπτοκρατικού μάνατζμεντ και οι επιχρυσωμένοι πολιτικοί και ιδεολογικοί του εκπρόσωποι εξακολουθούν αμετανόητοι να καταφέρονται κατά του «κρατισμού». Όμως η απόλυτη κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού έχει τελειώσει. Το δόγμα της αντεργατικής απορρύθμισης και της επίθεσης στα έθνη και τους λαούς, έχει χρεοκοπήσει σ’ εκείνο ακριβώς το πεδίο που θεωρούσε προνομιακό και τοποθετούσε την επιβεβαίωσή του: στην οικονομία.
Το «αόρατο χέρι» της αγοράς αποκαλύφθηκε ως το μακρύτερο χέρι της διαφθοράς. Αυτό δεν αφορά μόνο ολόκληρους οικονομικούς κολοσσούς που καταρρέουν ενώ οι διοικητές τους αποσπούν προκλητικά μπόνους και αμοιβές. Αφορά και ένα τμήμα της πολιτικής ελίτ που στήριξε αυτήν την πορεία, όποιο πρόσχημα κι αν επικαλέστηκε, όποια ταμπέλα κι αν έφερε, όποια κληρονομιά κι αν οικειοποιήθηκε. Εκείνο που δεν πρέπει να ξεχνούμε, μιλώντας για την διαφθορά, είναι ότι πηγή της είναι ένα σύστημα που αναζητεί το κέρδος χωρίς ηθικούς φραγμούς και νομικές δεσμεύσεις. Εκτός από τους άθλιους που εξαγοράζονται, κι όταν αποκαλυφθούν εγκαταλείπουν συνήθως άδοξα την πολιτική σκηνή, υπάρχουν και αυτοί που τους εξαγοράζουν αλλά παραμένουν ακλόνητοι στην επιχειρηματική ελίτ.
Η νεοφιλελεύθερη πολιτική σήμερα στην χώρα μας υπηρετείται από την κυβέρνηση της Ν.Δ. Τα αποτελέσματα είναι απτά. Το Επικουρικό Ταμείο των Δημοσίων Υπαλλήλων, για παράδειγμα, θύμα της γαλάζιας παρέας του Λονδίνου που αποκάλυψε ο τύπος, χρωστάει τα εφάπαξ σε εκατοντάδες δικαιούχους. Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα γίνονται έρμαιο της αυθαιρεσίας των εργοδοτών που τρομοκρατούν αξιοποιώντας την οικονομική κρίση. Η «σεμνή και ταπεινή» διακυβέρνηση οδηγεί την χώρα, που υποτίθεται ότι θα νοικοκύρευε, όλο και πιο κοντά στην χρεοκοπία. Η εκτέλεση του προϋπολογισμού, για την οποία ο «καταλληλότερος» κ. Καραμανλής και η παρέα του ζήτησαν και πήραν λαϊκή εντολή το 2007, ναυάγησε στο πέλαγος της κακοδιαχείρισης, των σκανδάλων και της ασυδοσίας των ισχυρών, δίνοντας και την χαριστική βολή στα οικονομικά του Δημοσίου με έλλειμμα σχεδόν τριπλάσιο από αυτό που προέβλεπε.
Παρ’ όλα αυτά, το κράτος της Ν.Δ. βρίσκει χρήματα για να ευνοήσει σκανδαλωδώς το μεγάλο κεφάλαιο και τα πελατειακά δίκτυα της Δεξιάς, την ίδια στιγμή που συνεχίζει την επιδρομή στο λαϊκό εισόδημα. Το τελευταίο, ιδιαίτερα, διάστημα, μοναδική μέριμνα της κυβέρνησης μοιάζει να είναι το κουκούλωμα των σκανδάλων, ο μιθριδατισμός των πολιτών έναντι της διαφθοράς και η χειραγώγηση της Δικαιοσύνης, προκειμένου να δοθεί χρόνος στα γαλάζια παιδιά να ολοκληρώσουν τη λαφυραγώγηση του δημόσιου πλούτου.
Αποτελεί ευθύνη της αντιπολίτευσης η άμεση εκπόνηση ενός προγράμματος ανακούφισης και στήριξης των λαϊκών τάξεων, προοδευτικής διεξόδου από την κρίση και αναστροφής της παρακμιακής πορείας της χώρας. Ένα σχέδιο εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης στον αντίποδα του νεοφιλελευθερισμού και των σοσιαλφιλελεύθερων κακεκτύπων του. Αυτήν την ευθύνη άλλοι την αρνούνται και άλλοι καθυστερούν να την αναλάβουν, αναμένοντας την κυβερνητική εναλλαγή ως σάπιο φρούτο. Όμως η ζημιά για το λαό και τη χώρα μεγαλώνει επικίνδυνα.
Η πέραν του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Αριστερά αποτάσσεται την προοπτική μιας προοδευτικής κυβερνητικής συνεργασίας, αποφεύγοντας ακόμα και να θέσει εύλογους προγραμματικούς όρους, ενώ το ΠΑΣΟΚ διστάζει να προχωρήσει σε μια θαρραλέα προγραμματική μετακίνηση προς τ’ αριστερά και να εκφράσει τις λαϊκές τάξεις και τους εργαζόμενους, τόσο ως προς τις άμεσες ανάγκες όσο και ως προς ένα ελπιδοφόρο μέλλον για το λαό και τον τόπο. Είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρξει έμπρακτη αποδοκιμασία των πολιτικών επιλογών και πρακτικών που έπληξαν τον λαό και τους εργαζόμενους κατά την τελευταία κυβερνητική περίοδό του.
Καθήκον κάθε δημοκράτη και σοσιαλιστή είναι να ενταχθεί ενεργά στους λαϊκούς θεσμούς και πριν απ’ όλα στα συνδικάτα. Να αξιώσει την κατάργηση του ασφαλιστικού απαρτχάιντ ενάντια στους νέους (νόμοι 2084/92, 3655/08) και όλων των ρυθμίσεων που κατακερματίζουν και ελαστικοποιούν την εργασία (stage, ενοικιαζόμενη - εκ περιτροπής εργασία, διαθεσιμότητες, συμβάσεις έργου κτλ. – νόμοι 2639/98, 2956/01, 3385/05). Να διεκδικήσει αυξήσεις στους μισθούς, μέτρα υπέρ της δημόσιας υγείας, παιδείας και ασφάλισης, μείωση της εργάσιμης εβδομάδας στις 32 ώρες χωρίς μείωση των αποδοχών για να περιοριστεί η ανεργία. Σ’ αυτή την κατεύθυνση πρέπει να συγκροτηθεί μια πολιτική λαϊκής ενότητας, που θα υποστηριχθεί από την προετοιμασία και εξαπόλυση ενός σκληρού μαζικού αγώνα με αποκορύφωμα γενική πολιτική απεργία για την ανατροπή της κυβέρνησης της Δεξιάς και το άνοιγμα του δρόμου σε δημοκρατικές προοδευτικές εξελίξεις.
Μια ριζικά νέα πορεία της κοινωνίας και της χώρας θα είναι η εθνική μας συνεισφορά σε μια νέα ελπίδα που πρέπει να αναδείξουν οι λαοί της Ευρώπης απέναντι στην καμαρίλα των γραφειοκρατών και των εκπροσώπων συμφερόντων που κυριαρχούν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Ευρωδικαστήριο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η de facto πολιτική συνδιαχείριση μεταξύ σοσιαλδημοκρατών και δεξιών στους ευρωπαϊκούς θεσμούς έχει φέρει τους λαούς και το ίδιο το εγχείρημα της Ε.Ε. σε αδιέξοδο. Αυτό πρέπει να τελειώσει. Οι σοσιαλιστές ή θα κυβερνούν στην Ευρώπη ή πρέπει να είναι στην αντιπολίτευση. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση μπορεί να προχωρήσει μόνο υποτάσσοντας τις αγοραίες δυνάμεις στην δημοκρατική βούληση των εργαζομένων και των λαών. Η σημερινή ηγεσία της Ε.Ε. υπό τον ανεκδιήγητο κ. Μπαρόζο πρέπει να αποδοκιμαστεί, εκτός των άλλων και διότι εμμένει στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, ακόμη και τώρα που οι πραγματιστές Αμερικανοί διαφοροποιούνται. Η ανατροπή των μονόπλευρων ρυθμίσεων του Συμφώνου Σταθερότητας των κερδών και αποσταθεροποίησης των μισθών, της εργασίας, των δικαιωμάτων και του κοινωνικού κράτους είναι άμεσο καθήκον. Στις ευρωεκλογές να τεθεί ως ελάχιστο πλαίσιο αγωνιστικής συνεργασίας από τις δημοκρατικές, σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές δυνάμεις, από τις πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούν την εργατική τάξη, η από κοινού πάλη για κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας και δημοκρατικό και κοινωνικό έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η πάλη για την οικοδόμηση μιας άλλης δημοκρατικής και κοινωνικής Ευρώπης, στηριγμένη στον πολιτισμό της. Μιας Ευρώπης με κατοχυρωμένα κριτήρια σύγκλισης το 3% ανεργίας, την ενεργό προστασία του περιβάλλοντος, το σεβασμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και τη μείωση των ανισοτήτων. Επιτέλους, την οικονομική κρίση να πληρώσει η κεφαλαιοκρατία!
Η εργατική Πρωτομαγιά του 2009, εκατόν είκοσι τρία χρόνια μετά τη θυσία του Σικάγου, μπορεί να γίνει μια νέα αφετηρία για να αναβιώσει το όραμα των εργαζόμενων όλου του κόσμου για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση. Το όραμα ενός νέου κοινωνικού συστήματος όπου το δίκιο του εργάτη θα είναι νόμος της δημοκρατίας. Ενός σοσιαλισμού με αυτοδιαχείριση και άνθιση των εθνικών πολιτισμών και της παγκόσμιας αλληλοκατανόησης και συναδέλφωσης των λαών.
Κάτω η κυβέρνηση των σκανδάλων, της διαφθοράς και της εύνοιας στο μεγάλο κεφάλαιο!
Κοινωνική κινητοποίηση για την ανατροπή της! Μια άλλη κυβέρνηση στην Ελλάδα είναι αναγκαία!
Μια άλλη Ευρώπη, δημοκρατική και σοσιαλιστική, είναι εφικτή!
Το «αόρατο χέρι» της αγοράς αποκαλύφθηκε ως το μακρύτερο χέρι της διαφθοράς. Αυτό δεν αφορά μόνο ολόκληρους οικονομικούς κολοσσούς που καταρρέουν ενώ οι διοικητές τους αποσπούν προκλητικά μπόνους και αμοιβές. Αφορά και ένα τμήμα της πολιτικής ελίτ που στήριξε αυτήν την πορεία, όποιο πρόσχημα κι αν επικαλέστηκε, όποια ταμπέλα κι αν έφερε, όποια κληρονομιά κι αν οικειοποιήθηκε. Εκείνο που δεν πρέπει να ξεχνούμε, μιλώντας για την διαφθορά, είναι ότι πηγή της είναι ένα σύστημα που αναζητεί το κέρδος χωρίς ηθικούς φραγμούς και νομικές δεσμεύσεις. Εκτός από τους άθλιους που εξαγοράζονται, κι όταν αποκαλυφθούν εγκαταλείπουν συνήθως άδοξα την πολιτική σκηνή, υπάρχουν και αυτοί που τους εξαγοράζουν αλλά παραμένουν ακλόνητοι στην επιχειρηματική ελίτ.
Η νεοφιλελεύθερη πολιτική σήμερα στην χώρα μας υπηρετείται από την κυβέρνηση της Ν.Δ. Τα αποτελέσματα είναι απτά. Το Επικουρικό Ταμείο των Δημοσίων Υπαλλήλων, για παράδειγμα, θύμα της γαλάζιας παρέας του Λονδίνου που αποκάλυψε ο τύπος, χρωστάει τα εφάπαξ σε εκατοντάδες δικαιούχους. Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα γίνονται έρμαιο της αυθαιρεσίας των εργοδοτών που τρομοκρατούν αξιοποιώντας την οικονομική κρίση. Η «σεμνή και ταπεινή» διακυβέρνηση οδηγεί την χώρα, που υποτίθεται ότι θα νοικοκύρευε, όλο και πιο κοντά στην χρεοκοπία. Η εκτέλεση του προϋπολογισμού, για την οποία ο «καταλληλότερος» κ. Καραμανλής και η παρέα του ζήτησαν και πήραν λαϊκή εντολή το 2007, ναυάγησε στο πέλαγος της κακοδιαχείρισης, των σκανδάλων και της ασυδοσίας των ισχυρών, δίνοντας και την χαριστική βολή στα οικονομικά του Δημοσίου με έλλειμμα σχεδόν τριπλάσιο από αυτό που προέβλεπε.
Παρ’ όλα αυτά, το κράτος της Ν.Δ. βρίσκει χρήματα για να ευνοήσει σκανδαλωδώς το μεγάλο κεφάλαιο και τα πελατειακά δίκτυα της Δεξιάς, την ίδια στιγμή που συνεχίζει την επιδρομή στο λαϊκό εισόδημα. Το τελευταίο, ιδιαίτερα, διάστημα, μοναδική μέριμνα της κυβέρνησης μοιάζει να είναι το κουκούλωμα των σκανδάλων, ο μιθριδατισμός των πολιτών έναντι της διαφθοράς και η χειραγώγηση της Δικαιοσύνης, προκειμένου να δοθεί χρόνος στα γαλάζια παιδιά να ολοκληρώσουν τη λαφυραγώγηση του δημόσιου πλούτου.
Αποτελεί ευθύνη της αντιπολίτευσης η άμεση εκπόνηση ενός προγράμματος ανακούφισης και στήριξης των λαϊκών τάξεων, προοδευτικής διεξόδου από την κρίση και αναστροφής της παρακμιακής πορείας της χώρας. Ένα σχέδιο εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης στον αντίποδα του νεοφιλελευθερισμού και των σοσιαλφιλελεύθερων κακεκτύπων του. Αυτήν την ευθύνη άλλοι την αρνούνται και άλλοι καθυστερούν να την αναλάβουν, αναμένοντας την κυβερνητική εναλλαγή ως σάπιο φρούτο. Όμως η ζημιά για το λαό και τη χώρα μεγαλώνει επικίνδυνα.
Η πέραν του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Αριστερά αποτάσσεται την προοπτική μιας προοδευτικής κυβερνητικής συνεργασίας, αποφεύγοντας ακόμα και να θέσει εύλογους προγραμματικούς όρους, ενώ το ΠΑΣΟΚ διστάζει να προχωρήσει σε μια θαρραλέα προγραμματική μετακίνηση προς τ’ αριστερά και να εκφράσει τις λαϊκές τάξεις και τους εργαζόμενους, τόσο ως προς τις άμεσες ανάγκες όσο και ως προς ένα ελπιδοφόρο μέλλον για το λαό και τον τόπο. Είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρξει έμπρακτη αποδοκιμασία των πολιτικών επιλογών και πρακτικών που έπληξαν τον λαό και τους εργαζόμενους κατά την τελευταία κυβερνητική περίοδό του.
Καθήκον κάθε δημοκράτη και σοσιαλιστή είναι να ενταχθεί ενεργά στους λαϊκούς θεσμούς και πριν απ’ όλα στα συνδικάτα. Να αξιώσει την κατάργηση του ασφαλιστικού απαρτχάιντ ενάντια στους νέους (νόμοι 2084/92, 3655/08) και όλων των ρυθμίσεων που κατακερματίζουν και ελαστικοποιούν την εργασία (stage, ενοικιαζόμενη - εκ περιτροπής εργασία, διαθεσιμότητες, συμβάσεις έργου κτλ. – νόμοι 2639/98, 2956/01, 3385/05). Να διεκδικήσει αυξήσεις στους μισθούς, μέτρα υπέρ της δημόσιας υγείας, παιδείας και ασφάλισης, μείωση της εργάσιμης εβδομάδας στις 32 ώρες χωρίς μείωση των αποδοχών για να περιοριστεί η ανεργία. Σ’ αυτή την κατεύθυνση πρέπει να συγκροτηθεί μια πολιτική λαϊκής ενότητας, που θα υποστηριχθεί από την προετοιμασία και εξαπόλυση ενός σκληρού μαζικού αγώνα με αποκορύφωμα γενική πολιτική απεργία για την ανατροπή της κυβέρνησης της Δεξιάς και το άνοιγμα του δρόμου σε δημοκρατικές προοδευτικές εξελίξεις.
Μια ριζικά νέα πορεία της κοινωνίας και της χώρας θα είναι η εθνική μας συνεισφορά σε μια νέα ελπίδα που πρέπει να αναδείξουν οι λαοί της Ευρώπης απέναντι στην καμαρίλα των γραφειοκρατών και των εκπροσώπων συμφερόντων που κυριαρχούν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Ευρωδικαστήριο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η de facto πολιτική συνδιαχείριση μεταξύ σοσιαλδημοκρατών και δεξιών στους ευρωπαϊκούς θεσμούς έχει φέρει τους λαούς και το ίδιο το εγχείρημα της Ε.Ε. σε αδιέξοδο. Αυτό πρέπει να τελειώσει. Οι σοσιαλιστές ή θα κυβερνούν στην Ευρώπη ή πρέπει να είναι στην αντιπολίτευση. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση μπορεί να προχωρήσει μόνο υποτάσσοντας τις αγοραίες δυνάμεις στην δημοκρατική βούληση των εργαζομένων και των λαών. Η σημερινή ηγεσία της Ε.Ε. υπό τον ανεκδιήγητο κ. Μπαρόζο πρέπει να αποδοκιμαστεί, εκτός των άλλων και διότι εμμένει στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, ακόμη και τώρα που οι πραγματιστές Αμερικανοί διαφοροποιούνται. Η ανατροπή των μονόπλευρων ρυθμίσεων του Συμφώνου Σταθερότητας των κερδών και αποσταθεροποίησης των μισθών, της εργασίας, των δικαιωμάτων και του κοινωνικού κράτους είναι άμεσο καθήκον. Στις ευρωεκλογές να τεθεί ως ελάχιστο πλαίσιο αγωνιστικής συνεργασίας από τις δημοκρατικές, σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές δυνάμεις, από τις πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούν την εργατική τάξη, η από κοινού πάλη για κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας και δημοκρατικό και κοινωνικό έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η πάλη για την οικοδόμηση μιας άλλης δημοκρατικής και κοινωνικής Ευρώπης, στηριγμένη στον πολιτισμό της. Μιας Ευρώπης με κατοχυρωμένα κριτήρια σύγκλισης το 3% ανεργίας, την ενεργό προστασία του περιβάλλοντος, το σεβασμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και τη μείωση των ανισοτήτων. Επιτέλους, την οικονομική κρίση να πληρώσει η κεφαλαιοκρατία!
Η εργατική Πρωτομαγιά του 2009, εκατόν είκοσι τρία χρόνια μετά τη θυσία του Σικάγου, μπορεί να γίνει μια νέα αφετηρία για να αναβιώσει το όραμα των εργαζόμενων όλου του κόσμου για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση. Το όραμα ενός νέου κοινωνικού συστήματος όπου το δίκιο του εργάτη θα είναι νόμος της δημοκρατίας. Ενός σοσιαλισμού με αυτοδιαχείριση και άνθιση των εθνικών πολιτισμών και της παγκόσμιας αλληλοκατανόησης και συναδέλφωσης των λαών.
Κάτω η κυβέρνηση των σκανδάλων, της διαφθοράς και της εύνοιας στο μεγάλο κεφάλαιο!
Κοινωνική κινητοποίηση για την ανατροπή της! Μια άλλη κυβέρνηση στην Ελλάδα είναι αναγκαία!
Μια άλλη Ευρώπη, δημοκρατική και σοσιαλιστική, είναι εφικτή!
